A więc tak ;)) Dzisiejszy wywiad przeprowadzę z najsławniejszym w ostatnim czasie wokalistą polskim Piotrem Kupichą,ponieważ chcemy dowiedzieć się jak czuje się tak bardzo utytułowana osoba ,która osiągnęła tak dużo w małym okresie czasowym. Dzień dobry panie Piotrze ! Pomocy potrzebuje na jutro!! Napisz wywiad ze Skawińskim ,,Latarnik" PYTANIA: 1. W jakiej sytuacji dostał pan posadę latarnika w Aspinwall? 2. Jakie ma pan kwalifikacje do pełnienia służby latarnika? 3. Co było dla pana najbardziej pociągające w pracy latarnika? 4.Jak czuł się pan jako latarnik na wyspie? 5. 161 osób uznało to za pomocne. Tala06. report flag outlined. wywiad z Julianem Tuwimem. -Co zainspirowało pana do pisania wierszy dla dzieci i młodzieży? -To, że w moich czasach ludzie nie zbyt chętnie pisali wiersze. -A kiedy pan zaczął pisanie? -Mniej więcej jak miałem 13 lat, -Napewno cieszy się pan, że wiersze napisane Znajdź odpowiedź na Twoje pytanie o Krótki wywiad z bohaterem (Skawińskim) lektury „Latarnik” Przynajmniej 4 krótkie pytania z odpowiedziami plss szybko nisze d… 22QliQ22 22QliQ22 Ciekawostki o Grzegorzu Skawińskim. Muzyka rockowa towarzyszyła mu od najmłodszych lat. Grzegorz Skawiński reaktywował nie Kombi, lecz Kombii, ponieważ ze względów prawnych w nazwie musiało pojawić się bonusowe „i”. Jako pięciolatek początkowo widział się najlepiej w roli grającego na akordeonie. Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. Pomocy potrzebuje na jutro!! Napisz wywiad ze Skawińskim ,,Latarnik" PYTANIA: 1. W jakiej sytuacji dostał pan posadę latarnika w Aspinwall? 2. Jakie ma pan kwalifikacje do pełnienia służby latarnika? 3. Co było dla pana najbardziej pociągające w pracy latarnika? czuł się pan jako latarnik na wyspie? 5. Dlaczego nie dopełnił pan swoich obowiązków? 6. Jak pan zareagował na na wieść o rozbiciu statku na mieliźnie? 7. Jakie ma pan plany na przyszłość? POMOCY DAJE NAJ!! kwiecień 5, 2011 Dr Inż. Paweł Skawiński wieloletni dyrektor, Tatrzańskiego Parku Narodowego, a także zapalony narciarz poza trasowy w wywiadzie, otrzymanym dzięki uprzejmości serwisu określił jak się ma narciastwo w Tatrach. Opisał zasady poruszania się na nartach w tatrach i kierunki jakie TPN przyjął w związku z rozwojem narciarstwa poza trasowego w Polskich górach. Paweł Skawiński. Fot. Jan Olszyński Z informacji naszej redakcji wynika, że Pan Dyrektor jest zapalonym narciarzem poza trasowym, stąd moje pytanie o preferencje, co Pana bardziej cieszy, zjazd czy podejście ? Ja to traktuję całościowo, bycie w górach, gdzie narty dają pewną lekkość, co prawda trochę ważą, jednak ruch posuwisty jest ruchem znakomitym, o czym łatwo się przekonać jak się zdejmie narty i zapadnie się po pas. Co do zjazdu to dziś kwintesencją narciarstwa jest właśnie zjazd, ale ja uważam, że tak naprawdę liczy się bycie w górach. Jeżeli w podejściu nie przeszkadza nam zadyszka czy zmęczenie, a pozytywnie odbieramy pejzaż czy przyrodę, to zapominamy o zmęczeniu i realizujemy cel bycia w górach. Warto zwrócić uwagę, że jak się zaczęło narciarstwo w Tatrach to była to właśnie Turystyka Narciarska. Kiedy Zaruski opisywał swoje wędrówki to pisał np: Weszliśmy na nartach na Giewont, dziś skiturowiec czy freerider napisałby zjechaliśmy z Giewontu, czyli że wtedy narty były bardziej środkiem transportu niż celem samym w sobie. Dziś przestawiliśmy myślenie o narciarstwie i wagę przykładamy bardziej do zjeżdżania niż do wychodzenia. Zawdzięczamy to między innymi technologii, kiedyś jazda wyglądała całkiem inaczej. Pamiętam swoje pierwsze zjazdy z Kasprowego w latach 60-tych, kiedy trasa była nie utrzymywana to w świeżym śniegu zjeżdżało się długim trawersem pod Beskid i dalej w odwrotnym kierunku, aż do dna kotła. Czy ma Pan zachowane w pamięci jakieś najlepsze Tatrzańskie zjazdy? Bardzo lubię zjazd ze Świstowego szczytu na Słowacji czyli Dolina Staroleśna, która jest taką cudowną krainą, gdzie mamy duże zróżnicowanie krajobrazu, przez piętro lasu poprzez piętro kosówki z bogatą rzeźbą dna doliny, która jest fajnym narciarskim wyzwaniem. No i sam szczyt, na który można wyjść. Oczywiście mowa tu o trasach dozwolonych. Jeśli chodzi o Tatry Polskie to moje najpiękniejsze chwile wspominam w Dolinie Pięciu Stawów, gdzie właściwie od 1965 roku chodziłem z nartami, wtedy sprawa była nie do końca uregulowana, czy można czy też nie. : No właśnie, jakie w tym momencie są regulacje dotyczące narciarstwa w Tatrach, wyłączając narciarstwo zjazdowe w okolicach Kasprowego Wierchu? TPN zdefiniował wreszcie kwestie poruszania się po Tatrach na nartach turowych, bo ta kwestia była długo niedopowiedziana. Od jakiego czasu kwestia ta jest uregulowana? Od momentu kiedy ja już jestem Dyrektorem, zarządzenie to jest już bardzo precyzyjne. Już w 1986 roku wszedł w życie regionalny plan zagospodarowania przestrzennego TPN, który przewidywał trasy dla turystyki narciarskiej. W tym momencie skończyły się dylematy czy wolno czy nie wolno. W ostatnich latach narciarstwo turystycznie zaczęło się odradzać, bo był moment kiedy ono praktycznie całkowicie zanikło. Właściwie dopiero pod koniec lat 80-tych zaczęło się na nowo odkrywanie narciarstwa turystycznego. Jednak wtedy te tury nie były tak liczne. W latach 90-tych TPN też zaczął używać sprzętu turowego jako sprzętu służbowego, co było dużą metamorfozą, bo do tej pory pracownik parku był kojarzony, że chodzi na butach, a w zimie ma problem. Kiedy znów pojawili się turyści narciarze, park się do tego dostosował. Myśmy na początku 2002 roku przygotowali takie rozporządzenie, które dopuszcza turystykę narciarską na letnich szlakach turystycznych, pod warunkiem, że turysta porusza się w nawiązaniu do szlaku. Wiadomo jednak, że idąc po śniegu nie do końca wiemy czy znajdujemy się nad szlakiem, więc tu nie chodzi o to, by iść dokładnie nad ścieżką, tylko żeby iść terenem, przez który ścieżka prowadzi, czyli że możemy iść do Doliny Pańszczycy i dalej na Krzyżne. Możemy zjechać do Doliny Pięciu Stawów, bo tam prowadzi szlak, ale nie możemy zjechać Doliną Waksmundzką, bo tam nie ma szlaku. Tych szlaków jest na tyle dużo, że na dobrą sprawę nie ma jakiegoś ograniczenia dla turystyki. Oczywiście ktoś może marzyć, żeby zjechać Doliną Waksmundzką, czy ze Skrajnej Przełęczy, ale tam nie ma szlaku, może zjechać ze Świnickiej Przełęczy, bo tam już jest szlak. Karb i Świnicka są dobrym przykładem rozumnego podejścia prawnego. Do tego podejścia oboma szlakami w zimie podchodzi się i zjeżdża nieco inaczej niż prowadzi szlak letni, bo tak jest bezpieczniej. Wyszliśmy z założenia, że nie ma znaczenia czy turysta porusza się pieszo czy na nartach, ważne czy się trzyma szlaku. A jaka jest tolerancja zbaczania ze szlaku podczas zjazdu? W zjeździe należy nawiązywać do przebiegu szlaku, czyli jak jadę z Wołowca w kierunku Rakonia to powinienem jechać grzbietem. Nie powinienem zjeżdżać, którymś ze żlebów do Wyżniej Chochołowskiej, bo tam nie ma szlaku. Na Czerwonych Wierchach właściwie całe wyrównanie grzbietowe mieści się w tolerancji szlaku. Im bardziej forma trudna i ostra, tym bardziej narciarz się jej trzyma, natomiast im bardziej forma płaska, np. w Wyżniej Dolinie Chochołowskiej już nie do końca wiadomo jak ten szlak przebiega. W związku z tym, jest tolerancja 50 m w lewo, teren na prawo od szlaku nie jest problemem. Ważna jest moim zdaniem dla narciarza poza trasowego wiedza, po co ta regulacja. Mówimy o tym, żeby nie nękać kozicy, bo to jest główny gatunek, który może być przez całą zimę płoszony. Świstak śpi, niedźwiedź wyjdzie w marcu albo kwietniu. Apropos kozicy, czy nie uważa Pan, że to zwierzę jednak już przyzwyczaiło się do obecności narciarzy w Tatrach? Z relacji wielu narciarzy wynika, że kozice niewiele sobie robiły z obecności narciarzy w ich okolicy. Oczywiście kozice częściowo oswoiły się z obecnością na Kasprowym Wierchu, który jak się kończy ruch narciarski, a nie wyjadą jeszcze ratraki, to one potrafią iść nawet po trasienarciarskiej. Są kierdle bardziej płochliwe i jeżelibyśmy próbowali zjechać do Doliny Jarząbczej, Wyżniej Chochołowskiej, czy przez Cielęce Tańce, czy też w rejonie Starorobociańskiego poza szlakiem, totam możemy trafić na kozice bardzo płochliwe. Jednak naszą misją jest chronienie zwierząt wraz z ich behawiorem, czyli my chcemy mieć kozice dziką, a nie oswojoną, bo od tego mamy ogrody zoologiczne. Chcemy mieć zwierzęta dzikie w ich naturalnym środowisku, nie chcemy np. świstaka, który będzie żebrał o jedzenie, czy niedźwiedzia, który będzie przyjaźnie do nas machał łapą i jadł kanapki. Fot. Jan Olszyński Czy to jest w ogóle możliwe na tak małym terenie, tak gęsto pociętym szlakami, gdzie kontakt jest właściwie nieunikniony? Dobrym przykładem, że są zwierzęta, które zachowują swoją dzikość jest obecność wilka i rysia. Są to dwa drapieżniki, które są ogromnie wrażliwe na obecność człowieka, więc dopóki utrzymamy reżim w parku narodowym, by turystyka trzymała się szlaków, to zawsze będą powstawały te oczka między siecią szlaków, gdzie jakiś spokój dla zwierząt będzie. Dobrym przykładem jest świstak w rejonie Kasprowego Wierchu, on nie reaguje na głośną wycieczkę idącą szlakiem w jego pobliżu, ale jeżeli ktoś zejdzie ze szlaku nawet 50 m i będzie szedł cicho, to świstaki robią ostrzegawcze świsty i chowają się do norek, czyli że zwierzęta przyzwyczaiły się do naszego zachowania, jeżeli jest typowe. Kozice np. przyzwyczaiły się do narciarzy zachowujących się typowo, ale jeżeli narciarz zobaczy kierdel i postanowi np. zrobić im zdjęcie z bliska i spowoduje rozpierzchnięcie stada, to czyni im wielką szkodę, bo kozica uciekając w głębokim śniegu traci 60 razy więcej energii niż spokojnie migrując i tu jest taki apel do narciarzy, żebyśmy nie traktowali kozic jako fajnej przygody i nie podjeżdżali do nich. Jeżeli widzimy kozice i one też nas widzą, bo się przyzwyczaiły, to nie zmniejszajmy tego dystansu. Nie uczmy kozic, żeby one zmniejszały tą tolerancję, bo wtedy stracimy ich dzikość i park będzie szukał rozwiązań jak ją przywrócić, wypychając narciarzy z rejonu, gdzie dochodzi do konfliktów. Narciarstwo poza trasowe rozwija się tak dynamicznie, że zaczynamy się zastanawiać czy czasem myśmy nie otwarli za bardzo możliwości dla turystyki narciarskiej. Otwarte zostało 275 km szlaków. Jedna z wersji zarządzanie stanowiła, że narciarstwo poza trasowe można było uprawiać do 15 kwietnia. Po tej dacie mamy już wykopane świstaki na większości stanowisk, mamy kozice w zaawansowanej ciąży. Przepłoszenie kozicy w drugiej połowie kwietnia jest bardzo negatywnym czynem. W tym terminie obudził się już niedźwiedź i odbywają się tokowiska cietrzewi, więc jest to bardzo wrażliwy okres dla fauny. Z drugiej strony istnieje w tym czasie ruch pieszy. Dokładnie, poza tym, w tym kiedyś dyżurowałem na Kasprowym na początku maja i zobaczyłem sznur ludzi, który idzie na fokach na np. Zawrat czy na Czerwone Wierchy to pomyślałem, że nie możemy utrzymywać regulacji nie realnych, więc odstąpiliśmy od tych przepisów. W przeciwieństwie do Słowaków, którzy utrzymują takie regulacje. W Tatrach narciarstwo jest możliwe do momentu istnienia ciągłej pokrywy śnieżnej. Natomiast w tym okresie, skoro jednak tolerujemy narciarstwo w drugiej połowie kwietnia i na początku maja, to mamy wielki apel do narciarzy. W maju jadąc gdzieś tam w dzikim terenie poza trasą możecie trafić na kozicę, która kładzie młode. Jeżeli napotkamy taką kozicę, dajmy jej spokój. Przestraszenie takiej kozicy może spowodować jej śmierć. Czy można w takim razie wyznaczyć granicę między narciarstwem a dewastacją przyrody? To jest tak, im wyżej w górach, tym mniej regulacji prawnych, a więcej zdrowego rozsądku. Im znajdujemy się wyżej, tym powinniśmy się znajdować na wyższym poziomie odbioru gór. Mnie się wydaje, że skiturowcy to ludzie, którzy mają pozytywny stosunek do gór, bo to jest ich żywioł, więc i do tego komponentu jakim jest fauna. Po faunie się nie jeździ, nie jest nam ona niezbędna, ale jest ona dopełnieniem tych gór. Góry chcemy, żeby były pełne faunistów, a narciarzy na tyle, na ile pasja każe im to robić, bo jeżeli traktują Tatry jako poziome boisko, to lepiej żeby je uprawiali daleko gdzie indziej. Skora mowa o tej granicy, to my mówimy zdecydowane nie dla narciarstwa boiskowego, bo to jest już druga strona tej granicy. Aprobując to co już istnieje, ale mówiąc stanowcze nie dla dalszego rozwoju, na zasadzie budowy nowych kolejek czy budowy nowych tras. Myśmy chcieli poszerzyć przestrzeń przykolejkową o trasy dla freeridu, nie utrzymywane przez ratraki, natomiast kompletne niezrozumienie tematu przez organizacje ekologiczne spowodowało, że myśmy się z tego wycofali. Oni uznali, że my tworzymy nowe trasy. Fot. Jan Olszyński Czy ten pomysł został całkowicie zarzucony czy tylko odłożony do czasu spełnienia wszystkich formalności? Nie został zarzucony, bo my teraz ustawiamy tyczki zielono-czarne w rejonie Kasprowego szerzej niż jest teren deptany przez ratraki. Jest to teren przeznaczony dla tych, którzy nie chcą poruszać się po wyratrakowanej trasie. Cały konflikt w tamtym roku polegał na tym, że myśmy tą strefę dla freeriderów chcieli poszerzyć, aż do Pośredniego Goryczkowego. W tym roku sprawa nie została w ogóle podjęta ze względu na kiepskie warunki śniegowe. Park nie odżegnuje się całkowicie od tej idei, ale trzeba by znaleźć poparcie dla niej, nie wśród narciarzy, ale wśród organizacji ekologicznych, które na każde novum, na każdą modernizację, na każdą regulację inną niż dotychczasowa mówią nie. Nie rozumiejąc o co chodzi, podejrzewając park, że działa przeciw ochronie przyrody. Ja, w jakiejś mierze się przyznaje, że spaliłem idee, bo nie umiałem jej dobrze sprzedać, ponieważ sprawa została odebrana przez opinię publiczną, jako rozbudowa infrastruktury boiskowej, z czym w rzeczywistości nie miała wiele wspólnego. Więc jest teraz apel taki, by budować pomysł na narciarstwo przykolejkowe w trochę szerszym polu niż do tej pory, żeby ten narciarz czy snowbordzista, który nie ma i nie będzie miał nigdy fok, żeby mógł pojechać po śniegu nie udeptanym. Proszę zauważyć, że jak się jedzie na Kasprowy to widać jak duży odsetek ludzi ma narty inne niż dawniej. To już nie jest ta era, o której marzy „Ałuś”, że ktoś idzie na stok, żeby się ścigać na tyczkach. Ludzie teraz chcą czegoś innego od narciarstwa. Pewnej wolności, ludzie uciekają od ograniczeń trasy narciarskiej, sztucznego śniegu, ratrakowania i teraz chcą jeździć w miękkim śniegu. Dziś mamy deficyt świeżego śniegu, deficyt puchu. Na górę jadą ludzie nie w nartach wyczynowych, a z szerokimi nartami. Z tymi kaczymi dziobami podgiętymi z przodu i z tyłu, czyli ktoś, kto wiadomo, że nie będzie jechał po trasie tylko poza i to jest trend, który się z roku na rok nasila. My nigdy nie będziemy mieć Alp. Możemy zapomnieć, że staniemy się alpejską potęgą, możemy jedynie starać się znaleźć przestrzeń dla freeridu. Dla turystyki narciarskiej już ta przestrzeń jest. Jednak przestrzeń dla freeridu nie może wybiegać za daleko, tak, aby nie naruszała np. stanowisk cietrzewi w Dolinie Świńskiej. Jak się Pan odnosi do słowackiego modelu? Tam co prawda szlaki powyżej schronisk w zimie są zamknięte, ale istnieją skialp i freeride strefy. W Niżnych Tatrach jest o tyle prostsza sytuacja, że tam mają co prawda kozice, ale jest tam ona wprowadzona sztucznie. Jeśli chodzi o Słowację to jest to kraj, który w 60 % jest pokryty górami, a Polska ma 2 % gór, to jakby z tego już wynika inne podejście, bo jak się ma tyle gór to łatwiej jest ze względu na ochronę przyrody wprowadzać ograniczenia, niż jak tych gór jest niewiele. U nas takie rozwiązanie jest trudne do wprowadzenia. Tam jest więcej swobody w Niżnych Tatrach, jednak z drugiej strony w Tatrach Wysokich i Zachodnich oni są bardziej rygorystyczni niż my. Tam wprowadzają rejony dostępne w zimie. Może jest to pewną wartością, że na Słowacji można inaczej, a u nas inaczej. Zamknięcie w zimie górnych partii Tatr ma na celu ochronę kozicy, a nie jak się powszechnie uważa bezpieczeństwo. Nie powinniśmy ogradzać gór ze względu na to, że są niebezpieczne, tak jak nie powinniśmy zagradzać dostępu do jezior mazurskich, bo ktoś się może tam utopić. W górach chodzi właściwie o dwie rzeczy, żeby nie dać się zabić i nie zabijać przyrody i tego powinniśmy uczyć. W Polsce odsetek terenu wysokogórskiego jest bardzo niewielki to tylko 0,03 %. My teraz toczymy bój o wybór wartości, czy większą wartością jest chronienie tego skrawka dla przyrody i wyrzucenie stąd ludzi. Czy też dedykowanie tej przestrzeni ludziom, bo to jest przepiękne miejsce, w którym można się realizować choćby na nartach. Czy też to co my proponujemy jako Park Narodowy. Chrońmy tą przestrzeń, ale pod pewnymi rygorami udostępnijmy ją dla wspinaczy, czy narciarzy i to jest właśnie kompromis. Jednak ten złoty środek dla każdego będzie gdzie indziej. Dla narciarza technokarty, takiego jak Ałuś, który chce budować tunele, to już nie jest kompromis. Dla kogoś np. z Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot to nasze rozwiązanie Tatrzańskie, też jest nie do przyjęcia, choć pomimo wielu zaproszeń oni nigdy nie przychodzą na żadne dyskusje… Ale najgłośniej krzyczą… więc my mamy jakby spektrum poglądów. A my jesteśmy w środku, choć nie dokładnie pośrodku, bo pewnie bliżej nam do obrońców przyrody niż do technokratów. Choć nie mówimy, że w Tatrach nie może być narciarzy. Niech będą, wracmy do Zaruskiego wracmy do Oppenhaima, wtedy gór były kompletnie zaczynają się wypełniać, ja widzę jak szalenie popularne jest narciarstwo na fokach. Tym bardziej my musimy mówić o zasadach, bo jak się zacznie robić naprawdę masowe, to my będziemy zmuszeni do zastanowienia się, czy nie będzie trzeba zacząć wyłączać pewnych rejonów, np. Doliny Pańszczycy, bo będziemy musieli mieć pewien rejon ciszy. : Czy ostatnia akcja dotycząca pomiarów ruchu z użyciem GPS jest z tym związana? :My uczciwie chcemy badać jak ten ruch wygląda. Najpierw trzeba określić diagnozę, czyli jak ten ruch naprawdę wygląda w tej przestrzeni. Potem to upublicznić i rozpocząć dyskusję. My jako park nie działamy obok społeczeństwa. My jesteśmy w pewnym sensie „wynajęci” do ochrony tego miejsca i ja mam płatną pensję na zasadzie, że mam działać na rzecz wszystkich! A nie tylko na rzecz tych, co jeżdżą na nartach lub na nich nie jeżdżą. Powinniśmy działać dla tak ogólnie zdefiniowanego dobra. Najpierw na zainteresowanym forum poprowadzimy dyskusję, potem podejmiemy decyzję. Ochrona przyrody to jest wybór wartości. Będziemy szukać takich rozwiązań, które są bezpieczne dla przyrody, jak i dające pewne szanse dla narciarzy tak, by mogli korzystać z tych przestrzeni. Wywiad i zdjęcia: Jan Olszyński Odpowiedzi Goś244 odpowiedział(a) o 23:28 Wywiad z Skawińskim (Latarnik)- dzień dobry czy mogę przeprowadzić z panem wywiad?- Jak pan myśli dlaczego pana życie to ciągła Myślę że takie jest moje już wielu prac ale każde kończyło się niepowodzeniem jestem już tym bardzo Czy obejmując posadę latarnika myślał pan że to będzie miejsce w którym zazna Pan spokój?- Miałem taka nadzieje jednak, nie udało mi się a co się takiego stało?- zagłębiłem się w Lekturze Pana Tadeusza tak mnie to wciągnęło że całkowicie zapomniałem o mojej pracy i niestety jeden ze statków się rozbił a ja zostałem czy myśli Pan że ta tułacza podróży teraz się zmieni?- Myślę że tak, ponieważ dzięki lekturze w dalszą podróż udam się z cząstką mojej Dziękuje bardzo ze poświęcił mi Pan swój przyjemność po mojej stronie. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Bear Grylls to były komandos i gwiazda telewizyjnych programów na temat sztuki przetrwania, autor książek i zwierzchnik brytyjskich skautów Program "Szkoła przetrwania" wywołał wiele kontrowersji w sieci. Internauci zarzucali prowadzącemu, że sceny w jego show są reżyserowane Stacja Discovery przyznała się do inscenizowanych momentów w programie, a także wydała specjalne oświadczenie Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu Pierwszy skandal wokół programu "Szkoła przetrwania" pojawił się już w 2008 r., kiedy fani oskarżyli Beara Gryllsa o oszustwo. Twierdzili, że niektóre sceny wykorzystywane w serii były reżyserowane, a niebezpieczne momenty z dziczy są przygotowane pod kamerę i w pełni kontrolowane. "Jeżeli ludzie czuli się wprowadzeni w błąd w kwestii narracji prowadzonej w pierwszym sezonie mojego programu, to naprawdę bardzo przepraszam" — tłumaczył się w mediach podróżnik. Sensacja była tak głośna, że oświadczenie wydało nawet Discovery, by załagodzić sytuację. Stacja twierdziła, że niektóre sytuacje były "nienaturalne" i nie mogli narażać życia całej ekipy, która pracowała przy programie. Rajska wyspa, głód oraz zabity wąż, czyli egzotyczna "Wyprawa Robinson" "Prawda jest znacznie mniej ekscytująca. Kręcimy program przez sześć dni, a po zdjęciach wracamy z załogą do obozu bazowego — niezależnie od tego, czy jest to obóz namiotowy na Saharze, czy na Sumatrze w dżungli" — mówił w wywiadach Grylls. Ciąg dalszy artykułu pod materiałem wideo: Podkreślał jednak, że nie wszystkie sytuacje przedstawione w "Szkole przetrwania" są ustawione. "Tak mieliśmy ich wiele, ale kiedy kręcimy sceny nocne — to dzieją się one naprawdę" — twierdził. Przykra prawda programu "Dom nie do poznania". Rodziny wcale nie takie szczęśliwe Kontrowersje ciągnęły się za podróżnikiem przez wiele lat, chociaż w tym samym czasie w Kanadzie Discovery zrealizowało zupełnie inny program podróżniczy. Problem w tym, że jego gwiazdor — Les Stroud — sam pisał scenariusz, reżyserował, produkował oraz nagrywał format. Naprawdę sam przebywał w odizolowaniu od cywilizacji. Survivalowiec sam nosił kamerę i kiedy chciał nagrać kolejne ujęcia, to przestawiał obiektyw tak, by uchwycić chwilę z jak najlepszej strony. Miłośnicy "Szkoły przetrwania" chwalili Strouda za to, że zrobił coś, na co Grylls nie miał przez lata odwagi. Bear Grylls Sceny reżyserowane na potrzeby programu W jednym z odcinków programu "Szkoła przetrwania" Grylls twierdził, że jest w stanie poskromić dzikie konie, które miał przez przypadek spotkać na swojej drodze. Szybko okazało się jednak, że ekipa wynajęła je na potrzeby programu z pobliskiej stadniny. Zwierzęta nie bały się więc kontaktu z człowiekiem, dlatego żadne niebezpieczeństwo nie groziło Gryllsowi. Oszukani uczestnicy "Wszystko o Miriam". Tragiczne skutki reality show Jak twierdził magazyn "New York Post", podczas kręcenia epizodu w górach Sierra Nevada podróżnik cieszył się wieczorną gościnnością w hotelu "The Pines Resort", a kiedy w programie pokazano, że utknął na bezludnej wyspie, to miejsce okazało się w rzeczywistości archipelagiem hawajskim, gdzie ponownie nocował w miejscowym hotelu — donosiło "Daily Mail". Natomiast tratwa, której użył gwiazdor, miała zostać zbudowana przez fachowców, kiedy kamery były wyłączone. W sieci można spotkać także artykuły, które dowodzą, że kiedy prowadzący przeskakiwał przez gorącą lawę, to wulkaniczne skały okazały się po prostu rozżarzonymi węgielkami oraz efektem maszyn dymiących. Foto: Ben Simms, NBCU Photo Bank, NBC Universal / Getty Images Bear Grylls Stroud demaskuje Gryllsa Co ciekawe, Grylls był wielokrotnie krytykowany także przez ekspertów, którzy od lat zajmują się survivalem. Kiedy Grylls pokazywał, że wodę można pozyskać z łajna słonia, oni twierdzili, że jest to absolutnie niemożliwe, a odchody musiały być nasączone wodą, zanim ruszyły kamery. Tę technikę obalił także wspomniany już Les Stroud. Mężczyzna podkreślał, że picie moczu może być niebezpieczne dla zdrowia. Internauci, którzy od lat śledzą karierę survivalowca, podkreślają, że wiele sytuacji, do których Grylls sam doprowadza, zagraża życiu człowieka. Zaznaczają, że prowadzący nigdy nie próbuje "przetrwać" w spokojny i opanowany sposób, ale biega i skacze po niebezpiecznych terenach bez opamiętania. W takich sytuacjach każda kontuzja może być tragiczna w skutkach dla osoby, która sama wyląduje np. w dżungli. "Zawsze należy zasięgnąć profesjonalnej porady" Po wielu kontrowersjach Discovery obiecało widzom, że program będzie zdecydowanie bardziej przejrzysty i nie będzie nikomu sugerował, że jest rzeczywistym odzwierciedleniem codzienności podróżnika. Przed każdym odcinkiem wyświetlono więc komunikat ostrzegawczy: "Bear Grylls i załoga otrzymują wsparcie, gdy znajdują się w potencjalnie zagrażających życiu sytuacjach, zgodnie z wymogami przepisów BHP. Sytuacje są przedstawiane Bearowi, aby mógł zademonstrować techniki przetrwania. Zawsze należy zasięgnąć profesjonalnej porady przed wejściem w jakiekolwiek niebezpieczne środowisko". Skandale i kolejne oskarżenia nie sprawiły jednak, że Grylls stracił na popularności. Wielu jego fanów stanęło po jego stronie, że od początku wiedzieli doskonale, że program jest ustawiany i ma jedynie być wskazówką, jak sobie radzić w sytuacjach ekstremalnych. "Gdybyśmy się sami znaleźli w niebezpieczeństwie, to wolelibyśmy mieć umiejętności, które pokazywane są w programie" — pisali w obronie gwiazdora. 1. Napisz wywiad ze Stasiem Tarkowskim "w pustyni i w puszczy" jak się czuje po powrocie do domu jak Nel się czuje co robi teraz gdy jest wolny czego się bał najbardziej kogo nie lubił to musi być wszystko to co napisałam u góry to wszystko musi być w wywiadzie i dodajcie jakieś inne swoje pytanie do Stasia Tarkowskiego i odpowiedzcie na nie. ALE PAMIĘTAJCIE ŻE MUSICIE NAPISAĆ PYTANIA DO STASIA I NA NIE ODPOWIEDZIEĆ!!!!! DAM 6 SZUSTEK !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Odpowiedzi: 2 0 about 11 years ago Ja: Witam, Stasiu! On: Dzień dobry! Ja: Jak się czujesz po powrocie do domu? On: Czuję wielką ulgę, czego pewnie sama się domyśliłaś. Cieszę się, że już przez to wszystko przeszliśmy z Nel. Nigdy tego nie zapomnimy. To dla nas taka straszna, ale wielka przygoda. Ja: Jak Nel się czuje? On: Nel nie odstępuje na krok naszego ojca. Bardzo się za nim stęskniła. Fizycznie jest w bardzo dobrym stanie. Psychicznie zresztą też. Przez kilka dni po powrocie bała się być sama, cały czas ktoś musiał przy niej czuwać, ale już jest w porządku. Ja: o zamierzasz teraz robić? On: Chcę napisać książkę, w której opiszę wszystkie wydarzenia, które nas spotkały. Ja: To cudownie, wiele ludzi chce się o tym dowiedzieć. Tym samym unikniesz milionów wywiadów. On: Tak, muszę zapisać tą historię. Nie chciałbym, aby ona została zapomniana, więc napiszę książkę, aby ludzie za kilkaset lat mogli przeczytać o moich przeżyciach. Ja: Czego najbardziej bałeś się na pustyni? On: Bałem się wielu zagrożeń, które po prostu wynikają z tego, że jest się na pustyni, np. burzy piaskowej. Obawiałem się tego, że zabraknie nam wody. Bałem się o Nel i moich innych towarzyszy. Obawiałem się fatamorgany. Ja: Kogo nie lubiłeś najbardziej? On: Nie lubiłem moich porywaczy. Nienawidziłem ich. Ja: Czy na pustyni zwątpiłeś w to, że znajdziecie ojca? On: Nie, nigdy nie zwątpiłem. Zawsze miałem nadzieję. Ja: Obawiałeś się, że Nel podczas swojej choroby umrze? On: Nie, jest wystarczająco silną osobą jak na swój wiek. Wiedziałem, że wytrzyma. Nie mogła umrzeć! Nie potrafiłbym żyć, gdyby jej nie było! Ja: Dziękuję za rozmowę! Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy! On: Też mam taką nadzieję. To była cudowna rozmowa. Również dziękuję! anita199721 Novice Odpowiedzi: 16 0 people got help 0 about 10 years ago wymysl cos sama bo na pewno jestes inteligentna i nie potrzebujesz pomocy WerkaX Newbie Odpowiedzi: 1 0 people got help

napisz wywiad ze skawińskim