Wszystkie rozwiązania dla PŁACZLIWOŚĆ. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek. Hasła do krzyżówek płaczliwość, płaksiwość, roztkliwianie się. Słowo rozrzewnienie posiada 51 synonimów w słowniku synonimów. Synonimy słowa rozrzewnienie: ckliwość, czułość, rozczulenie, wzruszenie, tkliwość Dlatego myślę, że rozmowa z psychologiem zarówno dla Ciebie indywidualnie jak i dla Ciebie i Twojego partnera razem będzie bardzo dobrym rozwiązaniem. Po porodzie kontynuuj spotkania aż do czasu, kiedy poczujesz się lepiej. Przed Wami wielki dzień, w którym urodzi się Wasze dziecko, a to obraca świat do gry nogami. W lutym 1945 r. alianckie lotnictwo zbombardowało Drezno, niszcząc niemal doszczętnie miasto wraz z zabytkową starówką. Mit "miasta-ofiary", pielęgnowany najpierw przez nazistów, a potem Wspomnienia bohaterki, roztkliwianie się nad drobnostkami, nadawanie imion przedmiotom, ciekawostki kulinarne itp. to wszystko było niezwykle urocze przez pierwsze rozdziały, ale później mocno przysłaniało główny wątek, który machinalnie przez to stracił dla mnie wydźwięk. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. Płaczliwość, roztkliwianie się nad sobą krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu. 13 rzeczy, których nie robią silni psychicznie ludziePublished on Oct 15, 2018Rewolucyjne działania dla każdego: gospodyń domowych i żołnierzy, nauczycieli i dyrektorów… Książka łączy fascynujące anegdoty z informacjami opartymi... Wydawnictwo Galaktyka Witam mam 19 lat od jakiegoś miesiąca jestem strasznie rozdrażniona,nie wiem co się ze mna dzieje wszystko mnie denerwuje a najbardziej rodzice i mój partner złoszczę się o najmniej ważne sprawy i chce mi się płakać tak po prostu nie denerwują mnie wszyscy tylko trzy osoby z którymi przebywam już od dłuższego czasu mnie wiem co mam z tym zrobic czasami chciała bym uciec od tego wszystkiego KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu Depresja w chorobach neurologicznych Witam, warto abyś zastanowiła się dlaczego akurat te trzy osoby - jak domniemam te, z którymi powinnaś czuć się najbliżej. Czy jest jakiś element wspólny w ich zachowaniu? Spróbuj zastanowić się w jakiś najczęściej sytuacjach odczuwasz na nich złość. Jakie są wtedy Twoje myśli. Zastanów się na ile pozwalasz na komunikowanie swojej złości - jak ją okazujesz? Być może jest tak, że wybuchasz, a oni nie traktują Cię wtedy poważnie co wzmaga poczucie niezrozumienia i frustracji. Zastanów się czy może warto byłoby porozmawiać z kimś spoza rodziny kto byłby bardziej obiektywny i pomocny w zrozumieniu sytuacji. Pozdrawiam serdecznie, Anna Mochnaczewska 0 odp na portalu niewiele pomoze,..warto sie temu przyjrzec.... polecam konsultacje u DOŚWIADCZONEGO serdecznie, Violetta Ruksza 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Kryzys w małżeństwie i wiele przykrych słów – odpowiada Mgr Anna Mochnaczewska Napady złości u 6-latka – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Dlaczego dosłownie wszystko mnie denerwuje? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Czy moje zachowanie może mieć związek z depresją? – odpowiada Lek. specjalista psychiatra, Alina Nowicka Jak radzić sobie z nagłymi wybuchami nerwów? – odpowiada Paulina Witek Rozdrażnienie i nerwowość u 21-latki – odpowiada Mgr Małgorzata Bukowska Co zrobić, kiedy mama szybko denerwuje się i krzyczy? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska Jak poradzić sobie z nerwami i agresją? – odpowiada Mgr Anna Mochnaczewska Drażliwość i wybuchy złości – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz Zazdrość o partnera i wpadanie w szał – odpowiada Mgr Monika Kotlarek artykuły „Bardzo martwię się o synka. On panicznie boi się rozstania z najbliższymi. Objawia się to płaczem i prośbą o pozostawienie go w domu. Trwa to już jakiś czas. Ostatnio nie chce już sam spać. Nie ma mowy o jakimkolwiek samotnym wyjściu razem z klasą np. do parku, kina, teatru, czy na szkolną zabawę.”Ten lęk powoduje, że nie może skupić się na żadnych zajęciach, nie bawi się z dziećmi, jest smutny, zapłakany, często krzyczy, jest agresywny, zdarza się, że ma torsje. Nie chce zostać sam w szkole nawet na krótką chwilę, wpada w histerię, gdy odprowadzę go i próbuje się z nim pożegnać, kurczowo się mnie trzyma. Bardzo mi go żal, często chce misie płakać razem z nim. Synek pozostawiony w szkole najczęściej po pewnym czasie zapomina o swoim lęku, przestaje szlochać, krzyczeć, ale gdy się pojawiam ponownie zaczyna płakać i znów wpadać w histerię…Dość często tak właśnie brzmią słowa rodzica, który zgłasza się o pomoc do specjalisty z powodu niepokojących zachowań swojego dziecka, którymi są np. reakcje lękowe. Każdy wiek ma prawo do przeżywania pewnych lęków. Każdemu dziecku mogą się wydarzyć pewnie nieprzyjemne sytuacje, które staną się następnie przyczyną napięcia. Obowiązkiem rodziców, ale także nauczycieli jest strzec przed nimi dziecko, niestety całkowite ich wyeliminowanie nie jest możliwe. Wydaje się, że dziecko musi w czasie swojego rozwoju przejść przez pewne fazy stanów lękowych (właściwych dla wieku).Zdecydowana większość z tych lęków znika w miarę jak dzieci zaczynają mieć świadomość tego, co może się wydarzyć i co można zrobić, żeby sobie „z tym” lękowe u dzieciGdy jednak dziecko zbyt długo i intensywnie odczuwa silny lęk, który ma istotny (negatywny) wpływ na jego codzienne funkcjonowanie, wtedy możemy mieć do czynienia z zaburzeniami lękowymi. Istnieje bardzo różne rodzaje lęków, które są wywoływane często różnymi czynnikami, a i objawy reakcji lękowych są bardzo zbliżone. Oprócz lęku uogólnionego, możemy spotkać się również z lękiem przed porażką, przed odrzuceniem czy fobią społeczną – jednak w tym miejscu chciałabym dokładniej przyjrzeć się LĘKOWI separacyjny Lęk separacyjny (ZLS) – jak mówi litera + to „nadmierne zamartwianie się lub lęk przed byciem z dala od rodziny lub osób, do których dziecko jest najbardziej przyzwyczajone”. Lęk separacyjny (o czym mówią badania), dotyka ok. 4% powstania lęku separacyjnego mogą być różne, np.: – dziedziczne, dziecko rodzi się z pewną tendencją do intensywniejszego doświadczania lęku, – wyuczone, od osoby z otoczenia dziecka, które również często reagują w sposób nadmierne lękowy, – traumatyczne zdarzenia może również wywołać lek u dziecka, np. wypadek komunikacyjny, śmierć bliskiej osoby, spotkanie z groźnym zwierzęciem, pamiętać, że często momentem pojawiania się tego lęku jest sytuacja gdy po raz pierwszy dziecko „przekracza próg przedszkola czy szkoły”. To czas zmian dla dziecka i jego rodziców. Większość opiekunów po raz pierwszy, właśnie w tych miejscach, zostawia na tak długo swoją pociechę. Są dzieci, którym bardzo trudno przystosować się do nowych warunków, wówczas sytuacja rozstania z matką jest szczególnie trudne dla dziecka i rodzicówCzas pójścia do przedszkola sprawia, że rodzice zdają sobie sprawę (często po raz pierwszy), że ich maluch nie będzie z nimi zawsze i wszędzie, a dziecko z kolei zauważa, że rodzic nie zawsze będzie „dostępny”.Okres pójścia do przedszkola to czas zmian dla samego dziecka oraz rodziców. To czas bardzo ważny dla malucha, jednocześnie piękny i ciekawy, dlatego warto zadbać o to, by był jak najmniej bolesny. Fakt pójścia do przedszkola rozpoczyna u dziecka proces przystosowywania i zależności od innych dorosłych niż rodzice i najbliżsi. Na początku tego okresu dziecko bardzo często tęskni, smuci się, a nawet płacze, gdy rozstaje się z rodzicem. Właśnie wtedy pani nauczycielka, często nazywana przez maluchy ciocią staje się najbliższą osobą zaraz po mamie i lęk separacyjnyCzas pójścia do przedszkola może być właśnie powodem pojawienia się u dziecka lęku separacyjnego. Najwcześniej lęk separacyjny możemy zauważyć u dzieci około ósmego miesiąca życia. Jednak najczęściej występuje on pomiędzy 12-24 miesiącem wówczas płacze, trzyma się kurczowo rodzica, by ten go „tutaj” nie zostawiał, jest nieufne wobec nieznajomych osób. Wówczas takie zachowanie malucha możemy traktować jako naturalne i przed rozstaniem z rodzicem jest naturalnym doświadczeniem, pojawia się w rozwoju wszystkich zdrowych też, szczególnie w przypadku dzieci i rodziców stale dotychczas przebywających razem, pewien stopień lęku związanego z separacją jest zrozumiały i nie powinien budzić separacyjny powinien stać się wyraźnie mniej widoczny lub powinno już go w ogóle nie być w trzecim, czwartym roku życia dziecka, gdy naturalna potrzeba separacji bierze nad nim górę. Niestety nie zawsze tak lęku separacyjnegoWachlarz objawów lęku separacyjnego jest bardzo szeroki, nie sposób tutaj go całego scharakteryzować, ale skoncentrujemy się na tych najważniejszych symptomach, a mianowicie:Objawy fizyczne: – przyśpieszony oddech, – nadmierna bladość lub rumień na twarzy dziecka, – drżenie mięśni, – torsje, – biegunki, – wysypki, – pocenie się, – bóle brzucha, bóle żołądka, – omdlenia, – zawroty głowy, – trudności z zasypianiem,Objawy w sferze psychicznej: – kłopot z koncentracją uwagi, – zaburzenia pamięci, – problemy w zakresie myślenia logicznego, – błędne wnioskowanie, – nadmierne napięcie emocjonalne, – brak cierpliwości, – nerwowość, – wycofanie, – nieśmiałość, – brak pewności siebie, – zbyt duża obojętność lub zbyt duże przewrażliwienie,Kiedy można zacząć się niepokoić lękiem dziecka?– gdy skarży się codziennie rano na różne dolegliwości fizyczne – dolegliwości przed/lub w okresie rozłąki z rodzicami, – gdy lęk przed rozstaniem przeciąga się na okres szkoły podstawowej, – gdy starsze dziecko lub adolescent odmawia pójścia do szkoły, – gdy odmawia spania w swoim łóżku, – często mówi o koszmarach sennych, – nadmiernie martwi się o bezpieczeństwo swojej rodziny oraz o swoje – zamartwianie się, że rodzicom może się coś stać, gdy będą z dala od dziecka, – jest „przylepione” do rodzica nawet, gdy jest z nimi w domu, – wybucha złością, zachowuje się histerycznie w sytuacji separacji od bliskich,Nie sposób tu oddzielić roli rodzica i nauczyciela w pokonywaniu lęków separacyjnych. Tylko wspólny front oddziaływań pomoże je postępować z dzieckiem odczuwającym lęk?Należy:– jeszcze przed uczęszczaniem do przedszkola/szkoły przyzwyczajać dziecko do nowego miejsca np.: wcześniej odwiedzić tę placówkę i zapoznać z nią dziecko,– rozmawiać z dzieckiem o przedszkolu podkreślając jego zalety,– opowiadać swoje radosne wspomnienia z pobytu w przedszkolu/szkole,– informować o porze/czasie odbioru dziecka, np. będzie rytmika, spacer, obiad, drzemka, zajęcia z plastyki i w tedy przyjedzie mama – to dotyczy młodszych dzieci,– żegnać się z dzieckiem w sposób zdecydowany, ale spokojny, by lęk związany z rozstaniem nie „przechodził” na dziecko, nie mówiąc np.: „mamie jest tak smutno, że musi cię zostawić”,– nie przedłużać rozstania, przytulić dziecko na pożegnanie i radośnie powiedzieć „do zobaczenia!”,– nie wyśmiewać się z lęków i strachu dziecka przed rozstaniem, to pogarsza jeszcze sytuację emocjonalną małego dziecka, ani też nie karać dziecka za nie,– nigdy nie krytykować dziecka za to, że czuje się smutnie lub się boi. Zapewnić, że te uczucia są normalne, wszystkie dzieci tak się czują na początku, ale po niedługim czasie to minie,– zapewnić dziecko z rytuałami/zasadami, które będą obowiązywały w szkole,– czytać dziecku bajki terapeutyczne, np.: czytanie z nim książeczek dla dzieci o pójściu do szkoły,– starać się w miarę możliwości ignorować zachowania histeryczne dziecka, być spokojnym i opanowanym,– okazać zrozumienie, ale też wyraźnie podkreślić, że nie podziela się lęku dziecka np. można powiedzieć: „rozumiem, że się boisz, ale ja wiem, że to miejsce jest bezpieczne, że będziecie się fajnie bawić…”,– naucz (w miarę możliwości) samodzielności dziecka np. w zakresie samodzielnego zakładania bucików, zapinaniu guzików – wówczas dziecko będzie przeżywało mniej leków, bo będzie się czuło mniej zależne od innych, będzie miało poczucie, że radzi sobie w stacjach dla niego trudnych,– często przypominać dziecku sytuacje, w których okazało się dzielne,– zapraszać dziecko do zabawy, wziąć je za rękę i pokazać różne ciekawe miejsca w sali,– dawkować oglądanie telewizji, wybierać tylko te bajki, które mogą oglądać dzieci, wyeliminować horrory, ale też agresywne kreskówki, filmy przyrodnicze, na których zwierzęta walczą, polują i zabijają inne zwierzęta,– nie ośmieszać i nie porównywać z innymi – lęk nie jest przecież niczym złym, nienormalnym, to jeden z elementów psychicznego rozwoju,Zatem chcąc pomóc dziecku warto jest:– przyznać mu prawo do bania się, przecież każdy czasem się boi i jest to normalne,– spróbować poznać przyczyny lęku – uważnie obserwować, w jakich sytuacjach występuje, być cierpliwym i taktownym,– rozmawiać z dzieckiem o jego lęku tylko tyle, ile ono potrzebuje,– stosować metodę małych kroków – pomagać stopniowo oswajać się z lękotwórczą stacją, wspierać go i nie stosować presji,– nie przejmować się zanadto – należy mieć świadomość, że niektóre rodzaje lęków są typowe dla określonego wieku i świadczą o normalnym rozwoju malucha,U dzieci w walce z lękiem w większości przypadków pomaga spokojna, pełna zrozumienia i wiary w dziecko postawa rodziców oraz nauczyciela (chodź czasem na zmianę w funkcjonowaniu dziecka trzeba poczekać dość długo). Bardzo ważne jest też zaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa, gdyż to ona gwarantuje właściwy rozwój uczuciowy i optymalne rozwijanie się osobowości dziecka. Jeśli brak poczucia bezpieczeństwa był decydującą przyczyną pojawienia się lęku separacyjnego u dziecka to może on pozostać na długo, a czasem nawet na zawsze, dlatego należy szczególnie dbać o zaspokojenie tejże nauczyciela przedszkolnegoNauczyciel przedszkolny i wczesnoszkolny spełnia ogromną rolę w życiu dziecka. Jest przy nim, gdy uczeń nadmiernie zamartwia się i smuci pozostając bez rodziców, gdy czuje strach przed tym, że rodzicom może stać się coś złego, albo przed tym, że zapomną przyjść dziś po nie do przedszkola – szczególnie na początku edukacji szkolnej. Taka sytuacja może też generować ogromny niepokój u jest, że każdemu rodzicowi jest bardzo trudno słuchać, gdy jego dziecko płacze, prosi, by go samego nie podkreślić, że dziecko nie buduje swojego nastawienia do nowych sytuacji jedynie przez słowa, ale głównie przez atmosferę emocjonalną, jaką zbuduje się wokół danego zdarzenia. Ważne, by była ona pozytywna, przyjazna i ciepła. Osoba nauczyciela pozostaje tutaj w bardzo trudnej roli podwójnego rozumienia przerażonego, wystraszonego dziecka i zaniepokojonego rodzica, który często wówczas konfrontuje się z własnymi doświadczeniami, niejednokrotnie mówiącymi o tęsknocie, smutku, chęci powrotu do domu, niepokoju: „kiedy przyjedzie po mnie mama?”, „dlaczego jej jeszcze nie ma?”, „a może dziś nie przyjedzie?”, „może o mnie zapomniała?” rodziców jest często bardzo silny, opiekunowie zadają sobie pytanie: „czy ktoś się moją córeczką zajmie, gdy będzie płakała, czy ktoś ją pocieszy, gdy będzie jej smutno, czy ktoś ją przytuli, by poczuła się pewniej i bezpieczniej w nowym miejscu, wśród obcych jej osób?”. Należy uświadomić rodzica, że reagowanie dziecka smutkiem, płaczem w tej sytuacji (zaburzenie dotychczasowego, znanego, bezpiecznego porządku) jest jest, by uwrażliwiać rodzica, że np.: przedłużające się rozstanie z dzieckiem pogarszają tylko sytuację, wtedy u dziecka może bardziej nasilać się jego niepokój, smutek. Warto zapewnić rodzica, że go rozumiemy, powiedzieć, że jego dziecko będzie bezpieczne, że je przytulimy, weźmiemy na kolana, potrzymamy za rękę. Należy uspokoić rodzica, że te trudne dla dziecka chwile mają charakter czasowy, że z pewnością maluch szybko przyzwyczai się do tych zmian i je jest, by znaleźć sposób na przejście, jak najmniej boleśnie przez proces Michalska – psycholog Bezpieczeństwo psychiczne i fizyczne dzieci i młodzieży, O trudzie rozstania – jak nauczyciel może pomóc dziecku pokonywać lęk separacyjny Fot: tuk69tuk / Rozwolnienie, potocznie nazywane biegunką, często jest objawem, który może być niegroźnym. Może też jednak zwiastować poważne choroby. Jeśli trwa dłużej niż 3 dni albo towarzyszą jej inne symptomy (obecność krwi w stolcu, objawy silnego odwodnienia, objawy neurologiczne) należy skonsultować się z lekarzem. Rozwolnienie występuje najczęściej, gdy w organizmie dochodzi do zakażenia wirusowego, bakteryjnego bądź pasożytniczego. Objawia się oddawaniem stolca o luźnej, wręcz wodnistej konsystencji minimum 3 razy w ciągu doby. Podczas biegunki w kale znajduje się ponad 75% wody – w niektórych przypadkach w jego składzie może być też krew, śluz i inne substancje. Rozwolnienie może mieć wiele przyczyn, jednak najczęściej występuje w związku z zatruciem pokarmowym bądź chorobami takimi jak: zespół jelita drażliwego, zespół Crohna, wrzodziejące jelito grube, a także z przewlekłą infekcją. Rozwolnienie u dorosłych – przyczyny i rodzaje Rozwolnienie zależnie od rodzaju może mieć różne przyczyny. Wyróżnia się rozwolnienie ostre (trwające do 3 tygodni) i przewlekłe (trwająca co najmniej 21 dni). Rozwolnienie ostre może występować w formie zakaźnej i niezakaźnej. Biegunka wywołana zakażeniem najczęściej wynika z nieprzestrzegania podstawowych zasad higieny. Może doskwierać osobom, które rzadko myją ręce, piją skażoną wodę bądź nie dbają o mycie owoców i warzyw przed ich spożyciem. Bakterie, które dostają się w ten sposób do organizmu, mnożą się w jelicie cienkim i uszkadzają jego komórki. Rozwolnienie jest reakcją obronną organizmu, w trakcie której bakterie są usuwane. Zobacz film: Przyczyny i leczenie biegunki. Źródło: 36,6 Najczęściej do zakażeń dochodzi w wyniku: rotawirusów, duru brzusznego, pałeczek okrężnicy, zakażeń pasożytniczych bądź na skutek toksyn bakteryjnych i grzybiczych pochodzących z żywności. Biegunka ostra w formie niezakaźnej najczęściej wynika z nietolerancji pokarmowej (nietolerancja glutenu, laktozy), leków (antybiotyki, antydepresanty, niesteroidowe leki przeciwzapalne), a także różnego rodzaju chorób jelit (zespół jelita drażliwego, choroba Crohna). Rozwolnienie przewlekłe również można różnicować na: biegunkę osmotyczną, biegunkę sekrecyjną, tłuszczową i zapalną. W przypadku rozwolnienia osmotycznego biegunka powstaje na skutek substancji, których organizm nie jest w stanie wchłonąć, a także stosowania niektórych leków (metformina, laktuloza, orlistat itp.) czy nietolerancji laktozy. Biegunka sekrecyjna, nazywana także wydzielniczą bądź toksyczną. Powstaje na skutek leków przeczyszczających, nadużywania alkoholu, nowotworów oraz bakterii (salmonella, gronkowiec), wirusów i pierwotniaków. Przyczynami biegunki tłuszczowej mogą być: cholestatyczna choroba wątroby, przewlekłe zapalenie trzustki bądź zespół rozrostu bakteryjnego. Typ rozwolnienia przewlekłego nazywany biegunką zapalną może być wywoływany alergią pokarmową, nieswoistym zapaleniem jelit bądź nowotworem jelit. Ponadto przyczyną biegunki przewlekłej może być przyspieszony pasaż jelitowy, wywoływany przez nadczynność tarczycy oraz zespół jelita drażliwego bądź zaburzenia wchłaniania występujące podczas niedokrwienia jelita lub celiakii. Zobacz film: Biegunka podróżnika. Źródło: 36,6. Rozwolnienie u niemowląt i starszych dzieci Rozwolnienie u niemowląt różni się objawami zależnie od tego, czy są one karmione mlekiem matki czy modyfikowanym. U dzieci karmionych piersią stolce występują często, nawet u zdrowego dziecka, jednak podczas rozwolnienia stają się jeszcze luźniejsze, wręcz wodniste, a także zwiększa się częstotliwość ich wydalania. Dodatkowo mogą zawierać śluz bądź krew, nierzadko się pienią i mają nieprzyjemny zapach. Podczas biegunki niemowlak jest niespokojny, płaczliwy, wierzga nóżkami (wskazuje to na ból brzucha), nie chce jeść, a jego brzuszek jest wzdęty. Ponadto mogą wystąpić: gorączka, wymioty oraz zmniejszona ilość oddawania moczu. Rozwolnienie u niemowlaka karmionego mlekiem modyfikowanym charakteryzuje się częstym oddawaniem stolców o płynnej bądź półpłynnej konsystencji. Już 3 stolce o dużej objętości, mające wodnistą strukturę, wskazują na biegunkę u niemowlaka. Rozwolnienie u niemowlaka może mieć różne przyczyny. Najczęściej związane jest z zatruciem pokarmowym, infekcją układu pokarmowego bądź inną, np. ucha środkowego lub dróg moczowych. Nierzadko biegunka występuje, gdy niemowlę ma alergię bądź nietolerancje na niektóre pokarmy. Rozwolnienie może być też spowodowane wrodzonymi chorobami (mukowiscydozą, celiakią) lub skutkami ubocznymi leków, a także czasem podczas ząbkowania. Jak zatrzymać rozwolnienie? Obecnie nie zaleca się stosowania leków zapierających, chyba że lekarz zdecyduje inaczej (np. w przypadku znacznego odwodnienia). Rozwolnienie zatrzymywane jest także poprzez usunięcie przyczyny, np. mleka z diety w niedoborach laktazy, glutenu w przypadku osób chorych na celiakię bądź leków wywołujących biegunkę (lekarz może je zmienić). Aby organizm sprawnie funkcjonował, nie może ulec odwodnieniu. Dlatego też w leczeniu rozwolnienia ważne jest odpowiednie nawodnienie – należy regularnie pić dużo wody i elektrolitów. Jeśli biegunka nie ustępuje i istnieją dowody wskazujące na etiologię bakteryjną, należy wdrożyć leczenie farmakologiczne oparte na antybiotykoterapii. Należy jednak pamiętać, że nawet w przypadku biegunek bakteryjnych należy wstrzymać się z leczeniem antybiotykami. Leki te mogą bowiem doprowadzić do wyindukowania stanu nosicielstwa (np. salmonella). Zobacz film: Jak zbudowany jest układ pokarmowy? Źródło: 36,6

płaczliwość i roztkliwianie się nad sobą